თანამედროვე საზოგადოებაში ჩვეულებრივად ფიქრობენ, რომ ბავშვები ყოველთვის სიყვარულს უნდა იწვევდნენ. მაგრამ ზოგიერთს მხოლოდ ბავშვების გაღიზიანებისას ეწყინება. რა დგას ამგვარი საომარი მოქმედებების უკან და შესაძლებელია თუ არა სიტუაციის შეცვლა?
თანამედროვე საზოგადოებაში უცნაურად გამოიყურება სხვისი ბავშვების მიმართ გულგრილი დამოკიდებულება. მიუხედავად იმისა, რომ გვაროვნული თემები დიდ სიმპათიას არ გამოხატავს სხვისი ბავშვების მიმართ და მრავალი ცხოველი აგრესიულად ეწინააღმდეგება სხვისი შთამომავლობისადმი, ხალხი მაინც განაგრძობს სხვათა საყვედურს მოსალოდნელი სიყვარულის არარსებობის გამო.
როდესაც ზრდასრული ადამიანი ჭარბობს
კანადელი მეცნიერის ერიკ ბერნის თეორიის თანახმად, ჩვენი "მე" შეიძლება იყოს სამ სხვადასხვა მდგომარეობაში: ბავშვი, მშობელი და მოზრდილი. ჩვენ ან ვაკოპირებთ მშობლების ქცევას და ვასრულებთ მათი ცხოვრების სცენარს, ან ისე ვიქცევით, როგორც ბავშვობაში, ან შეგნებულად ვიმოქმედებთ, როგორც მომწიფებული მოზრდილი ადამიანი.
სავსებით შესაძლებელია, რომ ბავშვების მიმართ სიძულვილის მიღმა იმალება მოზრდილი ადამიანი, რომელიც ყველანაირად იკავებს საკუთარ თავში ბავშვის ისეთ მანიფესტაციებს, როგორიცაა სპონტანურობა და ემოციურობა. მიზეზები შეიძლება განსხვავებული იყოს: ბავშვობაში მზრუნველი მშობლის მაგალითის ნაკლებობა, ბავშვობაში ამ თვისებების გამოვლენის წახალისება და ა.შ.
ამრიგად, ადამიანს, ბავშვთან კომუნიკაციის დროს, ალტერნატიული არჩევანი აქვს: ან ჩავარდეს ბავშვის მდგომარეობაში, შევიდეს ბავშვის თამაშში, ან დარჩეს მოზრდილთა მდგომარეობაში და სერიოზული სახე მიიღოს. ასეთ ადამიანს შეიძლება უსიამოვნო იყოს მშობლად ყოფნა. ქვეცნობიერის დონეზე, ადამიანი უარს ამბობს იმის მიცემაზე, რაც ბავშვობაში არ მიუღია და ძალზე გაფუჭებულ შვილსაც კი შურს. და თუ მისი შვილების საშუალებით შეეძლება ძველი ტრავმების მოშორება, მისცეს ბავშვს ის, რაც თავად მას არ ჰქონდა, მაშინ სხვისი შვილები მხოლოდ "ავადმყოფი" ეპიზოდების უსიამოვნო შეხსენებაა.
პირველ რიგში იყავით უფრო ტოლერანტული საკუთარი თავის მიმართ. იფიქრეთ იმაზე, თუ რა საქმიანობა მოგეწონებათ ბავშვებისთვის და გააკეთეთ ისინი. როგორც სულელურად ჟღერს, ეს მიდგომა დაგეხმარებათ შინაგანი კონფლიქტის მოგვარებაში.
როდესაც ადამიანს ეშინია მხილების
როგორც წესი, ბავშვები ღიად გრძნობენ ემოციებს, მოზრდილთა უმეტესობა მალავს ნამდვილ გრძნობებს და გულმოდგინედ აკონტროლებს ქცევას. უფრო მეტიც, ზოგჯერ ჭეშმარიტ სურვილებს საკუთარი თავისგან თავის დაფარებაც კი შეუძლიათ. ბავშვები ძალიან მგრძნობიარეები არიან და ცერემონიის გარეშე შეუძლიათ ჩვენი შერცხვენა ჩვენი გაშიშვლებით. და თუ კვლავ შეგვიძლია გავაჩუმოთ ჩვენი შვილი, ჩვენ გავლენას ვერ გავხდებით სხვისზე. აქედანაა დისკომფორტი: როდესაც ადამიანს სურს რაიმეს დამალვა, ის ქვეცნობიერად გრძნობს, რომ ბავშვი სწორად ხედავს მის მეშვეობით და არ გაჩუმდება.
დაისვენეთ. თქვენ არ უნდა გრძნობდეთ თავს "სწორად", ემოციები თქვენი საკუთარი საქმეა. და თუ თქვენს ქმედებებში ვალდებული ხართ დაემორჩილოთ იმ საზოგადოების წესებს, რომელშიც ცხოვრობთ, მაშინ თქვენს გრძნობებში არა. მიეცით საკუთარ თავს თავისუფლება და თქვენ არაფერი გექნებათ მხილებული.
როდესაც ადამიანი აცნობიერებს თავის არასრულყოფილებას
ხშირად, სხვისი შვილების გვერდით ვხვდებით ჩვენს მარცხს, როგორც მშობელი. ჩვენ თავდაცვითი ხასიათის ვღებულობთ იმის შიშით, რომ სხვა ბავშვის მშობელი, რომელიც ჩვენზე რბილი ან მკაცრია, განსჯის. ამიტომ, ჩვენ სხვის ბავშვს არასათანადო, ძალიან ხმაურიანი და ურჩი ვხედავთ.
კამათზე შემდეგ ლოგიკას ვეყრდნობით: თუ სხვისი ბავშვი ცუდად იქცევა, მაშინ მისი მშობელი მას ცუდად ზრდის, ჩვენ კი შვილს სხვაგვარად ვზრდით და, შესაბამისად, კარგად გამოგვდის. ამ შემთხვევაში, სხვისი ბავშვებისადმი სიძულვილი წარმოადგენს დაბალი თვითშეფასების მაჩვენებელს და მათი მოქმედების სისწორის დადასტურების სურვილს.
შეაჩერეთ ნერვიულობა თქვენი აღზრდის მეთოდის შეფასებაზე. იდეალური მშობლები არ არსებობენ, თქვენი ამოცანაა შვილს მიანიჭოთ ყველაფერი რაც შესაძლებელია და რაც მთავარია - სიყვარული და ზრუნვა. გაიგეთ, რატომ ეშინიათ კრიტიკის, როგორც მშობელს, და გათავისუფლდით ამ შიშისგან.
