სოციალური ურთიერთობის ყველაზე მნიშვნელოვანი კომპონენტია სოციალური კომუნიკაცია. ეს ტერმინი გულისხმობს კომუნიკაციის ტიპს, რომელიც დაფუძნებულია ინფორმაციის მიმართული გადაცემაზე, რაც საშუალებას იძლევა ერთი ან მეტი პიროვნების სოციოკულტურული ურთიერთქმედება.
კომუნიკაციის პროცესი შეიძლება დაიყოს ინტრაპერსონალურ, ჯგუფურ და ინტერპერსონალურებად. ურთიერთქმედების სტრუქტურა მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ადამიანთა ინტერპერსონალური კომუნიკაციის პროცესში. აქ ძირითადი ელემენტებია ინფორმაციის გამგზავნი და მისი მიმღები. გაგზავნის ჯაჭვს აქვს მონაცემთა მკაფიო წყარო და საგანი, რომელიც გამოხმაურებას აგზავნის. ამ შემთხვევაში ინფორმაციის წყარო ნიშნავს გარკვეულ პირს, რომელსაც შეუძლია ინფორმაციის კოდირება და მისგან შეტყობინების შედგენა.
ცოდნის გადასაცემად, ობიექტს სჭირდება საკომუნიკაციო არხი: წიგნი, ფილმი, ვერბალური არხი (საუბარი) და ა.შ. ადრესატთან ინფორმაციის მიღების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ უშუალოდ უკუკავშირის საშუალებით. კომუნიკაციის საგანი როგორმე უნდა რეაგირებდეს შეტყობინებაზე, იქნება ეს ვერბალური რეაქცია თუ სხეულის მოძრაობები.
ჯგუფი ნიშნავს შეუზღუდავი რაოდენობის ინდივიდთა კრებას, რომლებიც თავს იდენტიფიცირებენ, როგორც ერთი საზოგადოების წევრები, გარკვეული წესებისა და ნორმების, კონკრეტული კულტურის დაცვით. გადაწყვეტილების მიღება არის ასეთი კომუნიკაციების მნიშვნელოვანი პრობლემა. ჩვეულებრივ, ეს მისია ეკისრება ჯგუფის ხელმძღვანელს, მაგრამ მისი იდენტიფიკაციის პროცესი ბუნდოვანია. ხალხი უფრო მეტად ემორჩილება ჯგუფის არაფორმალურ ლიდერს, ვიდრე ოფიციალურად დანიშნული ლიდერი. ეს ფენომენი მარტივად აიხსნება. საზოგადოების თითოეულ წევრს სურს საკუთარი ინტერესების შესრულება და უფროსები უფრო მეტად ირჩევენ პრობლემის გადაჭრის გზას საკუთარი სარგებლით.
ინტრაპერსონალური კომუნიკაციის პროცესი არ არის სოციალური. ადამიანი თავისი ცნობიერების დახმარებით აცნობიერებს საკუთარ ქმედებებს, იღებს გადაწყვეტილებებს სხვადასხვა სიტუაციაში, ამახვილებს ყურადღებას საზოგადოებაში მის ადგილს, მაგრამ არ ეკითხება მას. მთელი ეს საქმიანობა ხდება პიროვნების შინაგან სამყაროში მკაცრად. ინდივიდუალური ცხოვრების განმავლობაში კომუნიკაციური კომპეტენცია შეიძლება გახდეს მნიშვნელოვანი შენაძენი. ეს არის ის, ვინც საშუალებას აძლევს ადამიანს, არ შეინახოს საკუთარი თავის გამოცდილება, მაგრამ შეძლოს სხვა ადამიანებთან ურთიერთობის გააზრება კომპეტენტურად.
მათი ფუნქციები მსგავსია კომუნიკაციის სამივე ტიპისთვის: ინფორმაციული, მარეგულირებელი, აფექტური. პირველი ვარაუდობს, რომ ადამიანი მუდმივად იმყოფება ინფორმაციის მიღების პროცესში. მეორე ფუნქცია კომუნიკაციას ორგანიზებულ და კონტროლირებად პროცესად აქცევს. მესამე ფუნქცია საშუალებას აძლევს ადამიანს გაარკვიოს საკუთარი თავისთვის ან სხვებს აჩვენოს მისი პირადი ემოციური მდგომარეობა.
