ფსიქოლოგი არის ადამიანი, რომელსაც არაჩვეულებრივი ბედი აქვს. ამ პროფესიის ურთიერთობა ძნელია ახლობელ ადამიანებთან. ასეთ ადამიანებთანაც კი, სადაც ხალხის დახმარება - ექიმები, მასწავლებლები, ასევე წინა პლანზე დგანან. ფსიქოლოგმა უნდა შეაღწიოს ადამიანის პიროვნების სიღრმეებში, თუ მას გულწრფელად სურს დაეხმაროს მას, გააცნობიეროს მოტივაციის დახვეწილი ნიუანსი. კიდევ რა არის განსაკუთრებული ამ პროფესიის შესახებ?
მოდით ვნახოთ, არის თუ არა ყველა ადამიანი დაინტერესებული ქცევის წარმოშობით, დაფარული და ყოველთვის არ არის გაცნობიერებული თავად ადამიანისთვის რაიმე ქმედების მოტივაცია? Რათქმაუნდა არა. ეს ინტერესი ძალიან სპეციფიკურია და არც ისე ხშირად გვხვდება. და ეს მიანიშნებს, რომ ყველა ადამიანს არ შეუძლია და არც უნდა იყოს ფსიქოლოგი. ჩვეულებრივ, ამ პროფესიისთვის ასე საჭირო ეს ინტერესი ბავშვობიდან ვლინდება. ძნელად არის შესაძლებელი მისი ხელოვნურად გადანერგვა.
ყველას აქვს სურვილი დაეხმაროს სხვებს, დაინტერესებულია სხვისი ცხოვრება უკეთესობისკენ შეიცვალოს? ისევ არა. ყველას აქვს საკუთარი მიზნები, საკუთარი აქცენტი. სხვა ადამიანის დახმარების სურვილი, რაც ფსიქოლოგის პროფესიაში ასე აუცილებელია, გულისხმობს საკუთარი ძალებისა და პირადი რესურსების მიცემას. ყველას არ შეუძლია ამის საშუალება.
მოდით, საკუთარ თავს ვუსვამთ კითხვას: სხვებს დახმარების სურვილი უჩნდება საკუთარი ძალისხმევის შედეგად თუ ის ცხოვრების პროცესში, სხვადასხვა გამოცდილების მეშვეობით, რაც ადამიანს აქვს? ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა ადვილი არ არის. ამ სურვილის გამოჩენაზე ან არარსებობაზე გავლენას ახდენს როგორც ცხოვრების გარე გარემოებები, ასევე ოჯახის ტრადიციები, ადამიანის საკუთარი ძებნა, უახლოესი გარემო და ა.შ. ამასთან, ძნელად წარმოსადგენია სიტუაცია, რომ ადამიანი, რომელსაც არ სურს სხვა ადამიანების დახმარება, გულმოდგინედ ამუშავებს მას. Რისთვის? შეხვდით ასეთებს? გააკეთებს თუ არა ასეთი ადამიანი ისეთ რამეს, რაც მას დააინტერესებს და დააკმაყოფილებს უკვე ჩამოყალიბებულ ინტერესებსა და სურვილებს? ბევრად უფრო ხშირად, ადამიანის ცხოვრების გზა ყალიბდება სხვების დახმარების სურვილის გავლენით და საბოლოოდ მიჰყავს ადამიანი საქმიანობის სფეროში, სადაც მას შეუძლია მოახდინოს მისი მისწრაფებების განხორციელება.
ჯერჯერობით აღმოჩნდა, რომ ფსიქოლოგის პროფესია უფრო ტრადიციული გაგებით არის პროფესია, ვიდრე პროფესია - როგორც გარკვეული ტიპის საქმიანობის ხარისხობრივად შესრულების უნარი. ვნახოთ, მართლა ასეა თუ არა.
გარდა ისეთი აუცილებელი პიროვნული თვისებებისა, როგორიცაა ადამიანის ფსიქიკის სიღრმეებისადმი ინტერესი და სხვა ადამიანების დახმარების სურვილი, ფსიქოლოგის პროფესიაში აუცილებელია ამ თვისებების რეალიზაციის უნარი და საშუალებები. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ჩვენ ვიღებთ დაინტერესებულს, კეთილს, თანაგრძნობას, მაგრამ სრულიად უმწეოს, უძლურს და არაფრის შეცვლის უნარს. და, რა თქმა უნდა, ადამიანის ტანჯვის სრული სიღრმის გააზრება, მაგრამ ვერაფრის გაკეთება, ასეთი სპეციალისტი იგრძნობს მის არაადეკვატურობას და უსარგებლობას. ამ სიტუაციამ შეიძლება გამოიწვიოს ემოციური დამწვრობა და დიდი საფრთხე შეუქმნას ადამიანს, რომელმაც ასეთი პროფესია აირჩია.
აქ ისეთი ხარისხი, როგორიცაა პროფესიონალიზმი, თამაშობს გარკვეულ როლს მათი საქმიანობის მკაფიოდ, ეფექტურად და ეფექტურად განხორციელების, დახმარების გაწევის უნარის გაგებაში.
წინა თვისებებისგან განსხვავებით, რომლებსაც განვიხილავთ, პროფესიონალიზმის განვითარება მხოლოდ ჩვენივე შრომით არის შესაძლებელი. მას გააჩნია გამოცდილება, ტრენინგის, ხალხთან პრაქტიკული მუშაობის, საკუთარი თავის დაძლევა. და სწორედ აქ არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩვენი შეგნებული ძალისხმევა. პროფესიონალიზმი დიდი ხნის განმავლობაში ყალბია, მუდმივი ძალისხმევით და მონდომებით, მაგრამ გარკვეული მომენტიდან იგი ფსიქოლოგის პიროვნების ერთ-ერთი ყველაზე ღირებული იარაღია.
ასე რომ, აღმოჩნდა, რომ ფსიქოლოგი, სავარაუდოდ, არა პროფესია ან პროფესიაა, არამედ პროფესიისა და პროფესიის ერთდროულად შერწყმა. და როგორ იქნება ეს შენადნობი დამოკიდებულია მხოლოდ კონკრეტულ პიროვნებაზე.
