ადამიანის სიყვარული ყოველთვის არ არის მარტივი და მარტივი. არიან ადამიანები, რომლებიც ამას პროფესიონალურად აკეთებენ - ქველმოქმედები. ისინი აწყობენ საქველმოქმედო ფონდებს, აჩუქებენ ფულს იქ, შეისწავლიან ღარიბი მოსახლეობის პრობლემებსა და საჭიროებებს.
ფილანტროპიის (ფილანთროპია) მანიფესტაციის ადრეული ფორმები იყო, ალბათ, ურთიერთდახმარება და ურთიერთდახმარება ერთი ტომის ან ერთ ოჯახში. რელიგიურმა ჯგუფებმა პირველად დაიწყეს დახმარება „უცნობებისთვის“. ტომობრივ საზოგადოებაში სხვა, უფრო ღარიბი და სუსტი ადამიანის დახმარება საჩუქრების შეთავაზებასა და ჭარბი საკვების განაწილებაში გამოიხატებოდა. სწორედ მაშინ დაიწყო ფორმირება ურთიერთობა ქველმოქმედს (ადამიანს, რომელიც ეხმარება) და ადამიანს, რომელსაც დახმარება სჭირდება.
ამ კონცეფციის იდენტიფიცირება და მისი განმარტება ძველ საბერძნეთში მოხდა ძვ. მაგრამ შემდეგ ადამიანებმა კაცობრიობა ღმერთებს მიაწერეს. მხოლოდ ძვ. წ. IV საუკუნეში ადამიანი, რომელიც სხვების მიმართ სიმპატიურია, ქველმოქმედს უწოდებენ. არისტოტელე და პლატონი თვლიდნენ, რომ ქველმოქმედება სახელმწიფომ უნდა განახორციელოს.
ამის შემდგომ რომის კათოლიკურმა ეკლესიამ ჩაატარა საქველმოქმედო საქმიანობა. მეჩვიდმეტე საუკუნისთვის ეკლესია აღარ იყო ერთადერთი კეთილმსახური. სახელმწიფომ კვლავ დაიწყო დახმარება გაჭირვებულთათვის. დაიწყო სარგებლის დარიგება, შეიქმნა ღარიბთა სახლები და საავადმყოფოები.
მეცხრამეტე საუკუნეში იქმნება ღარიბი მოსახლეობის დახმარების პირველი საფუძველი, რომელიც დააფუძნეს ორგანიზაციებმა, რომლებსაც ამ დახმარების გაწევა შეუძლიათ. ამ საუკუნის ბოლოს კერძო პირები უკვე საქველმოქმედო საქმიანობას ეწეოდნენ.
თანამედროვე ბიზნესმენები და მდიდარი ადამიანები ხშირად ქველმოქმედებას ურიგებენ ფულს. ფონდები უკვე ეწევიან თანხების განაწილებას გაჭირვებულთა შორის. ეს სხვაგვარად ხდება - ადამიანი თავად ირჩევს, ვის დაეხმარება. ამას აკეთებენ შედეგის ნახვის მსურველები - გაცოცხლებული თეატრი ან გამოჯანმრთელებული ბავშვი, ახალი საბავშვო ბაღი ან ნარკომანიის კლინიკა.
საზოგადოება დახმარებას ელის მდიდარი ადამიანისგან, ქველმოქმედი მეწარმეები ამით იძენენ პრესტიჟს და სახელმწიფოს პოზიტიურ შეფასებას.
