უსიამოვნო მოვლენებმა, რაც შეიძლება ადამიანს ბავშვობაში დაემართოს, შეიძლება გამოიწვიოს ფსიქოტრავმის გაჩენა, რაც გავლენას ახდენს მისი ცხოვრების დანარჩენ ნაწილზე. ექსპერტები ამბობენ, რომ ბევრმა ფსიქოლოგიურმა ტრავმამ შეიძლება გავლენა მოახდინოს ტვინის მუშაობაზე, რომელიც პასუხისმგებელია სტრესთან შეგუებაზე. სამწუხაროდ, ბავშვი ხშირად ახდენს ფსიქოტრავმას საკუთარ ოჯახში, აღზრდის არჩეული სტილის წყალობით.
ზოგი მიიჩნევს, რომ არაფერია ცუდი იმაში, რომ ბავშვობაში ბავშვი განიცდიდა უამრავ ნეგატიურ მოვლენას, რაც, სავარაუდოდ, მხოლოდ აძლიერებდა მის სულს და ხელს უწყობდა ხასიათის ჩამოყალიბებას. ტრავმული მოვლენები ყოველთვის არ აძლიერებს ადამიანს, ეს პირიქით ხდება.
ადრეული ასაკის ბავშვთა ტრავმის მქონე ადამიანი მუდმივად უბრუნდება მსგავს მოვლენებს და ახლართავს ახლანდელ მომენტში.
მაგალითად, თუ ბავშვი ხშირად ისჯებოდა ფიზიკურად, გულის სიღრმეში მან სერიოზული შუღლი შეინარჩუნა მის დასჯაში მონაწილე ყველა ნათესავსა და მეგობარზე. შედეგად, ზრდასრულ ადამიანს შეუძლია დადოს ურთიერთობა პარტნიორთან, რომელიც მას დააშინებს და გამოიყენებს იგივე ფიზიკურ შეურაცხყოფას, რასაც ბავშვი დაექვემდებარა. ქვეცნობიერად ყალიბდება დამოკიდებულება, რომ სასჯელის ატანა, უხეში ფიზიკური ძალა და ამავე დროს საკუთარ თავში წყენა არის ქცევის ნორმა.
ზოგჯერ მშობლების ან ერთ-ერთი მშობლის მიერ გამოყენებული ქცევის მოდელი შეიძლება მიღებულ იქნას და გამოყენებულ იქნას ზრდასრულ ცხოვრებაში, საკუთარ შვილებთან მიმართებაში.”თუ დამსაჯეს და სცემეს, მაშინ მეც ვსჯი და სცემ”.
შედეგად მიღებული ტრავმა ქმნის მუდმივ დაძაბულობას სხეულში. ადამიანი შეშფოთების და დასვენების შეუძლებლობის პირობებში იქნება. თუ ბავშვის მიმართ მუდმივად ხორციელდებოდა ფიზიკური ძალადობა, მაშინ ზრდასრულ ასაკში ადამიანი იწყებს ცხოვრებას აგრესორის ან მსხვერპლის როლში.
დაზარალებული ვერასოდეს შეძლებს თავის თავზე დგომას, ვერ შეძლებს ადეკვატურად შეაფასოს სიტუაცია, რომელშიც აუცილებელია აგრესიის, დამცირების ან შეურაცხყოფის რეაგირება.
აგრესორი ყოველთვის იპოვის მათ, ვისაც რისხვა უნდა გამოეწვია, შეურაცხყოფს სუსტს, დასცინის მათ, ვინც მას წინააღმდეგობას ვერ გაუწევს და ფიზიკური ძალის გამოყენებით შედის კონფლიქტში.
აღზრდის კიდევ ერთი ფორმაა, რომელიც ფსიქოტრავმას იწვევს, როდესაც მშობლები მთლიანად აუფასურებენ ბავშვს და მის ყველა მოქმედებას, ცდილობენ შეურაცხყოფა, შეურაცხყოფა, ლატენტური აგრესიის გამოყენება, სახელების გამოძახება ან ბოროტი, სათამაშო მეტსახელების გამოცემა.
მაგალითად, თუ ბავშვი კარგად არ სწავლობს, არ ასუფთავებს ოთახს, არ ეხმარება სახლში, ნაცვლად იმისა, რომ მას დაეხმაროს და ასწავლოს რაიმეს გაკეთება და საშინაო დავალების შესრულება, კარგი ცოდნის მისაღებად, ის ისმენს მშობლებისგან: არავის სჭირდები! "," შენ ხარ მედიდურობა, უმნიშვნელო! "," ვინ ხარ (ასე) მახინჯი? "," შენ არა გაქვს ხელები, არამედ კაუჭები "და მსგავსი განცხადებები. დევალვაცია ხდება იმ მომენტშიც, როდესაც ბავშვი მივარდება მშობლებთან და აჩვენებს თავის შემოქმედებას (ნახაზი, ხელნაკეთობა, პლასტილინის ფიგურა), დიდების ნაცვლად, მას სულ სხვა რამ ესმის: "მე მირჩევნია რაიმე სასარგებლო გავაკეთო", "უკეთესი იქნება თუ დედას დავეხმარები იატაკების რეცხვაში”.
ამორტიზაციის დამატებითი ფორმა არის ბავშვის მეშვეობით მათი შინაგანი კონფლიქტების განმუხტვისა და მოგვარების მცდელობა. ამ შემთხვევაში ბავშვი არ აღიქმება, როგორც პიროვნება, მაგრამ მას იყენებენ როგორც "მათრახი ბიჭი", მასზე საკუთარი დაძაბულობის გასათავისუფლებლად.
ასეთ ოჯახებში ბავშვები ძალიან ხშირად იზრდებიან მოსწავლეების შესანიშნავი სინდრომით. მათთვის უსასრულოდ მნიშვნელოვანია ყველაფერი გააკეთონ სხვებზე უკეთ. და მთავარი მიზანია, რომ მათმა მშობლებმა საბოლოოდ შეიყვარონ ისინი.
პრობლემებს თავად გაუმკლავდებით, მაგრამ ამისათვის საჭიროა ადამიანი დიდხანს იმუშაოს საკუთარ თავზე და საკუთარ რწმენებზე. ამაში დაგვეხმარებიან ბავშვობის ფსიქოლოგიურ ტრავმასთან მომუშავე სპეციალისტები.
