თანამედროვე საზოგადოებაში ხალხი ბევრს შრომობს, აშენებს კარიერას, აღწევს გარკვეულ წარმატებებს და პოზიციებს. ეს აბსოლუტურად ნორმალურად შეიძლება ჩაითვალოს, თუ იგი შრომისმოყვარეობის კატეგორიიდან არ გადავა შრომისმოყვარეობამდე. როდესაც ადამიანი მთელ თავის დროს ან საქმეს დაუთმობს ან მომავალ ან არსებულ საქმიანობაზე ფიქრს, ამან შეიძლება გამოიწვიოს ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემები.
ექსპერტებს მიაჩნიათ, რომ შრომისმოყვარეობა, პროფესიონალობა და საკმარისი ფულის შოვნა საშუალო ასაკის ადამიანების ნორმაა.
გარკვეულ მომენტში, ფულისკენ სწრაფვა და პროფესიული ზრდა ხდება არა სიხარული, არამედ რთული ამოცანა. ადამიანი იწყებს დაღლას, მას აღარ უხარია წარმატება და მიღებული თანხებიც კი. ის იქცევა გაღიზიანებულ ადამიანად. კოლეგები, ამას რომ ამჩნევენ, ცდილობენ მასთან ნაკლებად დაუკავშირდნენ და უფროსები ყოველთვის აღარ კმაყოფილდებიან მისი მუშაობის შედეგებით. დროა შეჩერდეთ და გადახვიდეთ საკუთარ თავზე, ოჯახზე, დასვენებაზე, მოგზაურობაში ბუნებაში ან საზაფხულო რეზიდენციაში, წიგნების კითხვაზე და ბევრად უფრო, რაც ადამიანს სიამოვნებას და სიხარულს ანიჭებს. თუ ადამიანმა დროულად შენიშნა, რომ დროა შეცვალოს რამე, მაშინ ის არ დაკარგავს გონებრივ წონასწორობას და მშვიდად დაიწყებს თავისი ცხოვრების აღდგენას. თუ ეს არ მოხდა, მაშინ შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ადამიანი განიცდის შრომისმოყვარეობას.
Workaholic პორტრეტი
შრომისმოყვარეობა მხოლოდ საქმით არის გატაცებული. მაშინაც კი, როდესაც მისი პირადი ცხოვრება იშლება და დაავადების პირველი ნიშნები ჩნდება, ის არ წყვეტს მუშაობით საკუთარი თავის ამოწურვას და ამაზე ფიქრობს დღე და ღამე.
ვორქაჰოლიზმი ისეთივე პრობლემაა, როგორც ალკოჰოლიზმი. ძალზე რთულია მისი თავიდან მოცილება, რადგან ორივე დამოკიდებულებაა. მაგრამ არა მხოლოდ თვითონ ადამიანი ხდება დამოკიდებული მუშაობის დამოკიდებულებაზე, შრომისმოყვარეობა ასევე ხელს უწყობს საზოგადოებას, რომელშიც ყველა ვცხოვრობთ.
ვორქაჰოლიკები ყოველთვის წარმატებული ადამიანები არ არიან, ხოლო მრავალი მზად არის თავგანწირული იქნას სამუშაოსთვის, სასურველი აღიარების გარეშეც კი. ფსიქოლოგებს შორის არსებობს მოსაზრება, რომ შრომისმოყვარეობა შეიძლება შედარდეს თვითმკვლელ ადამიანთან, რადგან ორივე რეალურად თავს იკლავს.
შრომისმოყვარე ადამიანისთვის სამუშაო არის სიცოცხლე. მას შეუძლია მთლიანად შეცვალოს მისი ოჯახი, მეგობრები და ნებისმიერი ჰობი, რომელიც არ უკავშირდება მის საქმიანობას. ის ყოველთვის ცდილობს გვიან დარჩეს სამსახურში, მაშინაც კი, როცა ეს არ არის საჭირო.
შრომისმოყვარეობამ არ იცის როგორ და ვერ ისვენებს, ამიტომ შაბათ-კვირა მისთვის წამებაა და სამუშაოს ნაწილს, თუ ეს შესაძლებელია, სახლში ატარებს. თუ რაიმე მიზეზით სამუშაო დასრულდა, ადამიანი თავს უსარგებლოდ გრძნობს და თავის ადგილს ვერ პოულობს. ყველაფერი, რასაც არაფერ შუაშია სამუშაო, მისთვის ცარიელი დროსია. სამუშაოს დასრულებისთანავე, შრომისმოყვარე არასდროს გაუხარდება ამის შესახებ. ის თავის თავში ისევ და ისევ გადახვევს: მან ყველაფერი გააკეთა ისე, როგორც ეს საჭირო იყო და იმაზე წუხს, თუ როგორ შეფასდება და აღიქვამს მისი ნამუშევარი უფროსებს. თუ რამე არ გამოდის, შრომისმოყვარე ადამიანისთვის ეს კოშმარია და სრული კატასტროფაა.
რას იწვევს შრომაჰოლიზმი?
საბოლოო ჯამში, ასეთი საქმიანობის შედეგია:
- დაღლილობა;
- სტრესი;
- აგრესია;
- უძილობა;
- სისხლის მაღალი წნევა;
- გულისა და საჭმლის მონელების პრობლემები;
- ფსიქიკური პრობლემები;
- არ არის გამორიცხული ფსიქიკური აშლილობებიც.
შრომისმოყვარე ადამიანს არ აქვს დრო ექიმთან მისასვლელად, გამოკვლევებზე გადასასვლელად და მისი ჯანმრთელობის მონიტორინგისთვის. მისგან ისმის ფრაზა "ოდესმე შემდეგ …". მაგრამ, სამწუხაროდ, "მოგვიანებით" შეიძლება საერთოდ არ მოვიდეს.
რატომ არის ადამიანი ასეთ მდგომარეობაში მოყვანა
- ცხოვრებისეული პრობლემების გადაჭრის შეუძლებლობა და მისი სწავლის სურვილი. სამსახურში სიარული ნებისმიერი პრობლემის გადაჭრის საშუალებაა.
- შეუძლებლობა მარტო იყოთ და დანარჩენებით ისიამოვნეთ საკუთარ თავთან.
- არასწორი აღზრდა.თუ ბავშვს სახლში ადიდებდნენ მხოლოდ მაშინ, როდესაც მას ხუთები მოუტანა და მთელი დრო სწავლას დაუთმო, მან შეიტყო, რომ მხოლოდ მაშინ, როდესაც მუდმივად სწავლობ (მუშაობ), გიყვარვარ.
- კომპლექსებისა და შიშების მოშორების შეუძლებლობა, თვითშეფასების ამაღლება და თვითშეფასება.
- ჩვევა, რომ ყველაფერი გააკეთო სხვებისთვის და არასდროს გინდოდეს საკუთარი თავისთვის არაფერი. ასეთი ადამიანი "სავალდებულო" მდგომარეობაში ცხოვრობს.
ვორქაჰოლიზმი შეიძლება შევადაროთ დაავადებას, რომლის დროსაც ადამიანს შეუძლია საკუთარი თავის სრულად განადგურება და სიკვდილიც კი მოახდინოს, ისე რომ დრო არ ჰქონდეს ცხოვრების დაფასებისთვის.
