მათ შორის, ვისაც სუიციდისკენ მიდრეკილება აქვს, ყველას არ სჭირდება ფსიქიატრის დახმარება, რომელიც მიზნად ისახავს თვითმკვლელობის თავიდან აცილებას. ფაქტია, რომ ხშირად თვითმკვლელობის მცდელობები დემონსტრაციულია და ადამიანებით მანიპულირების საშუალებაა.
ადამიანი, რომელიც მუდმივად ემუქრება თავის ახლობლებს თვითმკვლელობით, სინამდვილეში აპირებს რეალურად შეასრულოს თავისი მუქარა: ამის დასტურია თუნდაც ის ფაქტი, რომ იგი ღიად აცხადებს თავის განზრახვას. ამის მიუხედავად, "დემონსტრაციულმა თვითმკვლელობამ" შეიძლება საკმაოდ შორს წავიდეს და სიკვდილიც კი გამოიწვიოს, მაგრამ ეს სრულიად შემთხვევითია. მაგალითად, ფანჯრის რაფაზე გადახტომა და ქუჩაში გადაგდების საფრთხე, ადამიანს შეუძლია გაუფრთხილებლობით გადაიტანოს და მართლა დაეცეს. ასეთ ადამიანებთან, რა თქმა უნდა, ფსიქიატრის მუშაობაც აუცილებელია, მაგრამ სულაც არაა ის საქმე, რაც ჭეშმარიტ თვითმკვლელობებს სჭირდება.
თუ ჩვენ ასევე გამოვრიცხავთ სხვადასხვა სახის ფსიქიურად დაავადებულებს, მაშინ ფსიქიურად ჯანმრთელ ადამიანებში რეალურად კრიზისული ვითარება ხდება ყველაზე ხშირად ე.წ. სოციალური დაშლის ან ცუდი მოწესრიგების პირობებში.
კონფლიქტი ადამიანებთან, რომლებიც მნიშვნელოვანია ადამიანისთვის, რომლებიც მიეკუთვნებიან მის სოციალურ გარემოს (ოჯახში, სამსახურში, თანამოაზრეების წრეში), პირადი ღირსების დაზიანება, ახლობლის დაკარგვა, განუკურნებელი დაავადება - ეს ყველაფერი ფაქტორებმა შეიძლება გამოიწვიოს სიტუაციები, რომლებიც უიმედოდ გამოიყურება, ვინაიდან ისინი წყვეტენ მიკროსოციალურ კავშირებს, რომლებიც ადამიანს სჭირდება გრძნობდეს თავს ცხოვრებაში. შედეგად, სასოწარკვეთის გრძნობა ჩნდება, ღრმა დეპრესიად იქცევა, რომლის დროსაც გონებრივი შესაძლებლობები იკლებს და ადამიანი სიტუაციის სხვა გამოსავალს, გარდა მისი სიკვდილისა, აღარ ხედავს.
