ზოგიერთ ოჯახში დედასა და ქალიშვილს შორის ურთიერთობა იდეალურია. ახლო ურთიერთობა არ წარმოადგენს ურთიერთგაგების გარანტიას.
სანამ ქალიშვილი არ გაიზრდება, დედა ამ ურთიერთობის ლიდერია. ურთიერთობის პასუხისმგებლობა მთლიანად ეკისრება მის მხრებს. დედამ ქალიშვილი არ უნდა მიიღოს საკუთრებად. ძალიან პატარა ასაკშიც კი, ბავშვს უნდა შეეძლოს იყოს საკუთარი თავი, ჰქონდეს საკუთარი აზრი და გადაწყვეტილების მიღების უნარი.
ქალიშვილი იზრდება და ურთიერთობის პასუხისმგებლობა ორივე ქალს ეკისრება. ერთი მხრივ, ქალიშვილს სურს თავისუფლება, ხოლო მეორეს მხრივ, ის დედის დახმარებას ითხოვს. როდესაც კონფლიქტური სიტუაცია დგება, დედამ კვლავ უნდა გადადგას პირველი ნაბიჯი შეხვედრისკენ. მან უნდა დაარწმუნოს მისი შვილი, რომ ისინი არ არიან კონკურენტები და რაც არ უნდა მოხდეს, დედა არავითარ შემთხვევაში არ გახდება მისი მტერი.
ოჯახში, სადაც დედა მთლიანად და მთლიანად უთმობდა ქალიშვილს, ჩვეულებრივ იზრდება ადამიანი, რომელიც დარწმუნებულია, რომ დედის მთელი ყურადღება ყოველთვის მხოლოდ მას ეკუთვნის. ნებისმიერი მცდელობით, რომ "ქალიშვილი ღია მოგზაურობაში გაგზავნოს", დედა უარყოფს. ქალიშვილი მიიჩნევს, რომ დედამ კვლავ უნდა გააგრძელოს მისი მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება, მაგრამ ამავე დროს არ უნდა შეულახოს მის თავისუფლებას. აქ დედას სჭირდება საკუთარი თავის გადალახვა. ზრდასრულმა ქალიშვილმა დამოუკიდებლად უნდა მოაგვაროს თავისი პრობლემები და გამოსავალი მოძებნოს არსებული ცხოვრების სიტუაციიდან.
თუ გსურთ ორივე მხარესთან ურთიერთობის აღდგენა ნებისმიერ ასაკში, მხოლოდ გულწრფელი საუბარი შეიძლება გახდეს პანაცეა.
