რამდენად ხშირად ვამბობთ ვინმეს: რატომ ხარ ბავშვივით! ჩვენ ამ ფრაზას ვკიცხავთ საყვედურს. ბავშვობას მრავალი ასპექტი აქვს, მაგრამ ზოგიერთის დაკარგვა არ ღირს ასაკის მატებასთან ერთად. გარკვეულწილად, ჩვენ შეგვიძლია ვისწავლოთ ბავშვებისგან და შევიძინოთ ფასდაუდებელი გამოცდილება.
მოზრდილებმა, ბავშვებთან შედარებით, საერთოდ არ იციან გაკვირვება, ან ამას ძალიან იშვიათად აკეთებენ. ვინაიდან პატარა ბავშვისთვის აბსოლუტურად ყველაფერი ახალი და გასაკვირია. ბავშვი სიხარულით იღებს ნებისმიერ გამოცდილებას და მას ღრუბელივით ითვისებს. ბავშვი ერთნაირად მხიარული და საინტერესოა ჭურჭლის რეცხვა, ახალ სათამაშო მოედანზე გასვლა ან უცნობ სათამაშოთან თამაში. ჩვენ ვეძებთ განსაკუთრებულ რამეს, როგორც სიხარულის მიზეზს, ვივიწყებთ იმ უბრალო საგნებს, რომლებიც მუდამ გარს გვეხება.
ბავშვები სპონტანურად გამოხატავენ გრძნობებს. თუ ბავშვი მოწყენილია, ის მოწყენილია; თუ სახალისოა - იღიმის. როგორც ჩანს, ყველაფერი მარტივია. მაგრამ ასაკის მატებასთან ერთად, მის შეგრძნებებსა და გამოხატვას შორის, ძალიან ბევრს ვიწყებთ ფიქრს. და როგორ გამოიყურება ეს გარედან? რაიმე სიხარულის მიზეზი არსებობს? ან საერთოდ ვბლოკავთ ემოციის გამოხატვას (”ახლა დრო და ადგილი არ არის”), ან ხშირად გამოვხატავთ სრულიად განსხვავებულს, რასაც ვგრძნობთ. ასე რომ, ჩვენ, სახეზე გადარჩენის მცდელობით, ვკარგავთ ჩვენს შინაგან სამყაროს, ვწყვეტთ საკუთარი თავის გაგებას. ფიქრი და გრძნობა სულ სხვა რამეა. ჩვენ, ბავშვების მსგავსად, უნდა დავუშვათ საკუთარ თავს რაიმე ემოციის განცდა. და იფიქრონ იმაზე, თუ როგორ ადეკვატურად გამოხატონ ისინი თავიანთ ქცევაში. მხოლოდ კარგი განწყობიდან ღიმილისთვის, ფიქრი საჭირო არ არის.
ეს მხოლოდ ორი ასპექტია, რომლებშიც ჩვენ შეგვიძლია ვისწავლოთ ბავშვებისგან. თქვენს შვილს უყურებთ, ალბათ სხვა რამეც შეგიძლიათ ნახოთ. მაგალითად, ამ ორი რამის მაგალითზეც კი შეიძლება ითქვას, რომ "ბავშვივით ყოფნა" ზოგჯერ არც ისე ცუდია. ყოველთვის არ ღირს მხოლოდ ბავშვების აღზრდა და აღზრდა, მათგან ასევე შეგიძლიათ ისწავლოთ.
