თვითკრიტიკა შინაგანი თვითკრიტიკის მტკივნეული პროცესია ამა თუ იმ მოქმედებისათვის. ზოგიერთ ინდივიდში ეს ხარისხი უფრო მეტად ვითარდება, ზოგში - უფრო ნაკლებად. თუ თვითკრიტიკა ხელს უშლის ცხოვრებაში და გადაიქცევა თვითგანადგურებაში, მაშინ უნდა მოიცილოთ იგი.
ჩვენს შორის ვინ არ ჩაება თვითკრიტიკით. ვიღაც საკუთარ თავს მკაცრად აკრიტიკებს, ვიღაცას ნაკლებად. მცირე დოზებით თვითკრიტიკა კი სასარგებლოა ადამიანისთვის, ეს მას სტიმულირებს საკუთარი თავის გაუმჯობესებისა და მავნე ჩვევების აღმოსაფხვრელად. ამასთან, ზოგჯერ ის ისეთ პროპორციებს იძენს, რომ ადამიანს უჭირს მასთან ცხოვრება და იგი სხვადასხვა კომპლექსით არის მოზრდილი.
თვითკრიტიკის წარმოშობა გამოწვეულია დაჭრილი სიამაყით, აღზევების სურვილით, რომ სხვები უკეთ იყვნენ. რაც უფრო მეტი ადამიანი აკრიტიკებს სხვებს, რაც უფრო მკაცრია მისი კომენტარები და დასკვნები, მით უფრო ძლიერია მისი თვითკრიტიკა. ასეთი ადამიანი ცდილობს ყველაფერი მოირგოს საკუთარ ჩარჩოებში. მას სჯერა, რომ მართალია, სხვები კი - არა. შინაგანი კრიტიკოსის დამამშვიდებელი ძირითადი გზებია შემდეგი:
- იყავით უფრო მიმტევებლები სხვისი შეცდომების მიმართ;
- გააცნობიეროს, რომ არავინ არ არის სრულყოფილი;
- მეტი ყურადღება გაამახვილეთ საკუთარ, და არა სხვების აზრზე;
- იმის გაგება, რომ იდეალი არ არსებობს.
სამყარო საკმაოდ მრავალფეროვანია, შეუძლებელია მისი შავ და თეთრად დაყოფა. არ არსებობს აბსოლუტური სიმართლე, ისევე როგორც აბსოლუტური ტყუილი, მსოფლიოში ყველაფერი ფარდობითია. არ არსებობს ცუდი ადამიანი ან კარგი ადამიანი, ყველანი მოვიდნენ ამქვეყნად, რომ საკუთარი გზით გაეცნონ და ეს თქვენიგან განსხვავდება. ეს არ ნიშნავს, რომ სხვა ადამიანი ცუდია, რადგან ის არ შეესაბამება თქვენს იდეებს ან ზნეობრივ ნორმებს.
